Onbezorgd zwanger van ons eerste kindje. Het is woensdag, ik ben 35 weken en heb vanmorgen controle gehad bij de verloskundige. Behalve het feit dat mijn bloeddruk iets hoger is dan normaal, is alles prima. Ik ben erg moe, maar dat komt vast door mijn fulltime baan. En vocht vasthouden, heel veel vocht! Maar ja, het is ook warm. Nog even volhouden tot mijn verlof.
Ik sukkel door en rond mijn werk af. Dat zal het keerpunt worden! Rust zal me goed doen. Helaas, ik heb het mis. Op mijn eerste verlofdag voel ik me echt naar… Vage klachten, niet goed uit te leggen. Ik weet niet hoe ik zitten of liggen moet. De verloskundige komt: mijn bloeddruk is veel te hoog en er is eiwit in de urine. Even naar het ziekenhuis voor een controle, gewoon volgens protocol. Ik vind het een fijn idee.
Bloedprikken, urine onderzoek, echo en CTG. Als we voor het CTG op de afdeling komen, vraagt de verpleegkundige of ik denk te moeten blijven, ze heeft net de bedden verschoond. ‘O, nee hoor’, zeg ik. “Een laken erover is prima.” Het liep heel anders…
Het wachten duurt lang. We gaan er van uit dat we hier zijn om een en ander te checken ‘voor de zekerheid’. Maar dan komt de klinisch verloskundige. Ze spreekt de bijzondere –iets te opgewekte- woorden: ‘ik mag u een hand geven… en u welkom heten op de afdeling’. Een klap in ons gezicht… Ze heeft de gynaecoloog nog niet gesproken, maar weet zeker dat ik met deze bloedwaarden niet naar huis zal gaan. Wow, wat zou dat betekenen? Moet ik blijven ter observatie?
In de avond komt de gynaecoloog: “het is HELLP syndroom . Bereid je er maar op voor dat je vandaag of morgen je kindje in je armen hebt.” Vandaag of morgen?? Ik ben net 36 weken! Ik geloof het niet… HELLP? Nooit van gehoord. Maar ons meisje moet snel komen, anders word ik alleen maar zieker, wordt er verteld.
We vallen van het een in het ander en het wordt steeds onwerkelijker: alleen op een kamer, aan een infuus, niet uit bed mogen, niet mogen douchen, continu CTGs… Ben ik echt zo ziek?
De voorlichting rondom een keizersnede onderga ik als een routine procedure die ze moeten volgen. Ik ga dit gewoon zelf doen hoor! Ze proberen de bevalling nu toch op gang te brengen met een ‘veter ’? Nou dan.
Mijn man, Remco, vraagt of ik tijdschriften wil hebben of tv wil kijken, maar ik wil niks. Ik voel me zo slecht. Ik wil alleen maar slapen. Maar slapen lukt niet. De nacht is vreselijk lang. Ik heb het koud en weet niet hoe ik moet liggen van de pijn in mijn rug en buik. In de ochtend geeft een verpleegkundige aan, dat ik gewoon even aan de bel had moeten trekken. Nooit aan gedacht… Ik krijg pijnstillers en die werken goed. Oh, wat is dat fijn! Ik kan eindelijk beter liggen en ik kan me ertoe zetten een beschuitje te eten. Ik weet nog dat ik denk ‘ik moet eten, want ik heb energie nodig voor de bevalling!’
Je hoort vaak over het opwekken van weeën en het breken van vliezen. Het is nieuw voor me dat dat in sommige gevallen gewoon niet lukt en het breken van de vliezen niet mogelijk is. Mijn lijf is er niet klaar voor. Het lukt niet, ook niet na een dag.
Het wordt woensdagochtend en het CTG gaat al vóór 7:00 weer aan. De verpleegkundige komt meteen terug gelopen om te kijken of ze het wel goed heeft aangesloten. Ze weet niet of ze wel naar de juiste hartslag zitten te kijken… Hmm, dat wil ik liever niet horen! Ik maak me zorgen. Dan komt ze wéér terug, nu met de klinisch verloskundige. Het kindje is te rustig in mijn buik en niet happy. Ze moet nu snel komen. Voorbereidingen voor een keizersnede worden in gang gezet. Ik ben op en kan alleen maar huilen. Het kan me niet meer schelen dat het een keizersnede wordt. Ik ben zo bang, breng alsjeblieft zo snel mogelijk ons meisje veilig bij ons! Gelukkig komt Remco snel. Hij is altijd mijn rots in de branding.
Van de ene teleurstelling blijven we in de andere vallen. Ik moet onder narcose voor de keizersnede , mijn bloedwaarden zijn te slecht. Het dringt beetje bij beetje door: haar eerste huiltje zal ik niet horen… Ik zal haar niet meteen zien… En ook Remco moet buiten de ruimte wachten! De hele weg naar de OK, kan ik alleen maar huilen..
Een paar uur later word ik wakker. Ik wil zo snel mogelijk naar ze toe! Als het bijna zo ver is, gaat het nog even mis. Ze tillen me van het ene naar het andere bed en ik zak helemaal weg. Lijkbleek en ‘out’. Ik kom weer bij door veel geroep en zie Remco bezorgd aan mijn bed zitten. Eén van de verpleegkundige roept nu “we moeten even op je buik duwen”. Pardon! Op mijn buik duwen? Ik heb net een keizersnede gehad! Maar er moet gecontroleerd worden of er geen placentaresten achter zijn gebleven. De pijn is bizar…
En dan, eindelijk: daar is ze! Onze Merle! Wat ben je prachtig! Wat ben je klein! Rand-prematuur , maar wat doe je het goed!
Wordt vervolgd.